Greckie smaki: Okra w pomidorach

Okra, czyli okwuru w języku Igbo (Nigeria), posiada również piękną, polską nazwę - piżmian jadalny. Grecja i Bliski wschód nazywają ją bamies, a w Indiach zamówimy bhindi. Jest nieduża i zielona, a przyglądając się jej, można szybko zrozumieć, skąd wzięło się przezwisko 'kobiece paluszki'. I kiedy na targu wypatrywałyśmy z Kasią pomarańczy i granatów, właśnie stosik zielonej okry przykuł naszą uwagę. Dzień był ciepły i leniwy, a okra jest nieskomplikowana w przygotowaniach. Należy tylko pamiętać o dwóch istotnych zasadach: dokładnie oczyścić i usunąć ogonki oraz nie mieszać lub mieszać powoli. Wnikliwych namawiam do przekrojenia okry i sprawdzenia, jak bardzo glutowato-śluzowatym warzywem jest i to właśnie powód, dla którego okra lubi spokój i bezruch. Potrzebne nam dodatki to czosnek, pomidory, cebula i przyprawy. Podzieliłyśmy się z Kasią sprawiedliwie, ona oczyściła okrę, ja gotowałam. Do piekarnika zaglądałyśmy wspólnie. Polecam jako dodatek kaszę bulgur lub ryż, ale jeśli macie kromkę świeżego, pachnącego chleba nic więcej nie jest potrzebne.

Porcja na trzy osoby:

1/2 kilograma okry, 

5-6 sporych zmiksowanych lub drobno pokrojonych pomidorów (butelka przecieru dla leniuszków), 

1 średnia cebula, 

2 ząbki czosnku, 

oliwa z oliwek,  

można dodać łyżkę octu winnego/wyciśnięta połówkę cytryny, sól/pieprz

W żaroodpornym garnku rozgrzewamy oliwę i podsmażamy pokrojoną cebulę. Kiedy się zeszkli, dodajemy pomidory, wciskamy czosnek, dodajemy przyprawy. Jeśli to Wasze pierwsze spotkanie z okrą,  pozostańcie przy podstawowym zestawie, poznajcie jej smak, ale następnym razem poeksperymentujcie z ulubionymi przyprawami. Przez chwilę podgrzewamy sos i dodajemy okrę, delikatnie zagłębiając ją w sosie. Gotujemy ok. 5 minut. W tym czasie rozgrzewamy piekarnik do 180 stopni. Przenosimy otwarty garnek do piekarnika i zaglądamy do niego po 20 minutach. Wszystko pięknie wygląda, więc wyciągamy i cieszymy się tym prostym, ale zachwycającym daniem. Dobrze jest gotować w trzy osoby, bo ta trzecia myje naczynia!

Atena

Odczarowanie powidel

Własne powidła śliwkowe chciałam zrobić już dawno. Jestem smakoszem powideł, a z tymi kupnymi zwykle jest coś źle (najczęściej jest to lista składników). Od domowych powideł odstraszały mnie jednak opisy i dobre rady wtajemniczonych pań domu, przepowiadające takie przyjemnostki, jak: trzy dni przy kuchence, mieszanie w rondlu co 7 minut drewnianą łyżką raz w prawo, 4 razy w lewo, podsmażanie, wyciąganie, studzenie, ponowne podsmażanie... nie! Poszperałam w książkach kucharskich, porozmawiałam z Babcią i okazało się, że powidła śliwkowe nie tylko nie wymagają ciągłej atencji, ale w sprzyjających warunkach po prostu robią się same.

Weekend spędziłam zatem odczarowując powidła (tj. zasadniczo nie przeszkadzając im robić się same, trochę według przepisu Lucyny Ćwierczakiewiczowej, trochę według Babcinego) i jednocześnie oswajając wrocławski listopad przy miękkim świetle bawełnianych kulek (winogrona, babie lato i wieczorne słońce).

LISTA ZAKUPÓW:

śliwki węgierki (z 5 kg śliwek wyszły 4 słoiczki)

Najpierw do żeliwnej brytfanny kilka kilo umytych i wypestkowanych śliwek węgierek wsypawszy, klika razy drewnianą warząchwią zamieszawszy, przez 20 minut pozwoliłam im pod przykryciem puszczać tyle soku, że prawie stały się jedną rzadką jasną massą.

Później jednak odpuściłam sobie 6 godzin ciągłego mieszania, odkrytą brytfannę włożyłam do piekarnika rozgrzanego do 130 stopni C (bez termoobiegu) i zostawiłam powidła samym sobie na pięć godzin w piątek, na kolejne dwie w sobotę, a w niedzielę, po dodatkowej godzinie pieczenia, pakowałam już do słoików i pasteryzowałam. Na zdjęciu wczesnosobotni półprodukt.

Pani Ćwierczakiewiczowa poleca wprawdzie układanie w słoiki dopiero wystudzonych konfitur, przykrycie powierzchni słoika bibułą angielską umoczoną w araku i obwiązanie go papierem albuminowym. Ja jednak skorzystałam ze sprawdzonej już przy innych przetworach metody pasteryzowania wg. Altona Browna. 

Przez 10 minut wyparzam w garnku słoiki, pokrywki, szczypce i drewnianą łyżkę. Garnek musi być wystarczająco duży, żeby woda z kilkucentymetrowym zapasem zakryła wszystkie te akcesoria. Do gorących słoików nakładam jeszcze gorące przetwory (ostrożnie, wygotowaną łyżką i szczypcami). Zakręcone słoiki umieszczam z powrotem w garnku, tym razem na złożonej szmatce, żeby się nie potłukły, uzupełniam wodę, aby przykrywała słoiki, doprowadziam do wrzenia i pozwalam im 10 minut się gotować. Stygną odwrócone wieczkiem w dół na drewnianej podkładce.

Katarzyna